Na rzece życia

Na rzece życia trzeba się uśmiechać

Choćby to był wodospad ostatniego tchnienia

Do Piotra na jeziorze pragnąć chuchać

Do życzliwie podanej  dłoni ocalenia

Do wiatru co żagle wzywa do tańców

Do wiary ukrytej w kręgach promieni słońca

Do dzieci uczepionych płaszcza rodziców

Do kibiców wrzeszczących z areny bez końca

Bez uśmiechu wnet wodospad przerazi

Zaskoczy hukiem otwartej paszczy potwora

Jak nagła lawina tragizmem  skazi

Przygodnego turystę z drogi życia zbiera

W uśmiech zabarwień lgnie niebo i ziemia

W poświęceniu serca wszyscy chcą się zjednoczyć

W tej wartości jest wszystkich święta premia

Pozwalająca lilii w czystych wodach kroczyć