tak napisałeś, że widać - możliwe:-)

możliwe-utopić sięw oczach,ztopić w morzu spojrzeń czy płynac pod prad i nie zatopić,ale i tak możesz być złowiony.poezja niedopowiedzeń jest zawsze poezją.

On na nas - milcząc - TEŻ patrzy. To dla nas OGROMNE wsparcie.

Czasami jego obecność, jest obezwładniająca. Dziękuję za komentarze.

On nam stawia poprzeczki nie po to, byśmy przechodzili jak jakieś pozbawione głowy "zwierzątka" POD NIMI.

Jednak gdzie nie spojrzeć - w tył czy w przód - tak właśnie najczęściej robimy. My-naród, bezmiary naszej samowolki - pierś do przodu i avanti! Istnienia poprzeczek jakichś gupich większość z nas nawet się nie domyśla.

W tym tylko sensie JEST SIĘ CZEGO BAĆ :(

Emilio, Auroro, dziękuję.