Siódmy pot pisuarczyków

krople potu spływają

ze skroni:

kap, kap, kap... wygładzając słowa

niedostatecznie ociosane

tępym jak młotek

językiem

milionów skromnych rzemieślników

sople spełnienia zwisają

jak moszna:

chlup, chlup, chlup... przelewając krople

niedostatecznie związane

tłustym jak wazelina

żelem

milionów prostych udaczników

w przerwach pomiędzy soplami

demoralizujące wyziewy

pseudointelektualnej nabrzmiałości

rżną spuścizną

delikatne nozdrza wyrobników

ostrogi prawości rychtują

jak rycerz:

ten, tego, tam... spinając Rosynanta

szałem uniesień i

błędnymi jak ogień

myślami

milionów brunatnych karczowników

skrzydła potworów mielą

jak żarna:

chrup, chrup, chrup... uwalniając drobiny

wystarczająco lekkie

ciężkim jak wyrok

przekleństwem

siódmego potu pisuarczyków.