Kwestionariusz człowieka jest ciągle wszechobecny.

Ma wystające kości policzkowe i potężną muskulaturę, podpiera się kijem, w ręku trzyma kamień.

Wykonuje bardzo poważne zadanie we wspólnocie, wciela się w różne role.

Posiada też szczególną pamięć i sentymentalne spojrzenie na staroświeckie lampki łojowe, jak też rozżarzony wolfram w żarówkach.

Czasem jest skory wyprawiać dzikie brewerie w życiu i tańcu. Ot, zwykły człowiek.

Uwielbia też sentymentalne opowieści i sex w samochodzie, jak nastolatkowie. Lubi truskawkowe staniki i różowiutkie sutki.

Od zawsze te same pragnienia.

Czasem traktuje swoje istnienie, jak złudzenie, miraż.

W chłonięty w pory skóry i używane koszule, dym z pierwszego ogniska, zostawia w windzie na ostatnie piętro.

Dziś może być perfidnym politykiem, albo tłumem pijawek, wysysający pokrewieństwo genetyczne.

W okienkach kalendarzy atawizm różnorodny.

Trwa kreacja człowieka z plasteliny, a nie z najlepszych materiałów.

Tak naprawdę on nie istnieje. Jest molekułą w tęczówce oka, umykającego obrazu.

Jest substytutem człowieka, zamieniony w swoisty rodzaj czasu, aż do chwili obecnej.

A wszystko zaczęło się dopiero od parawanów na plażach, zeszłego roku.

` Na ziemiach polskich nie odkryto szczątków kostnych

Homo erectus `

-Zacznijmy od początku.