Był już Iron Man, był też człowiek z marmuru - najwyższa chyba pora na ufoludki p. Krysi z żelaza.

Tylko... żebyśmy się nie zdziwili, jak już wkrótce zasiądą z władzą do okrągłego stołu

Choć nasz Twardowski z Księżycem w tle nie lubi gości (tych obcych - patrz tytuł i kolejne wersy wierszyka) - goście jednak lubią Twardowskiego... i nie ma przeproś!

Emilia w tych okolicznościach, kiedy kabaret wszedł w codzienność, śmieszność udaje autorytet.
Dzięki za ślad
Trotsiga, idąc prosto mam komfort, mogę obśmiewać; nowego zbawcę i księcia na białym koniu nie bacząc na reakcje...pozdr.

Gdyby ktoś nie rozumiał czytelnych kontekstów

pani Krysia /Krystyna Janda/ grała w "Człowieku z żelaza"

/nagrodzonym Złotą Palmą w Cannes w 1981 r. filmie fabularnym A. Wajdy/

rolę Agnieszki Tomczyk, reżyserki filmu dokumentalnego o Birkucie

Jaki jest wkład własny Krystyny Jandy w kreowaną przez siebie /ściśle przez scenariusz i A. Wajdę określoną/ postać kobiety z żelaza?

Ile jest twojej wolności w sztywnych ramach obowiązującego gorsetu?

Eksploracja księżycowego kosmosu

/tutaj ludzkich stosunków w określonej rzeczywistości społecznej/

rządzonego przez Twardowskiego, który nie lubi żadnych obcych,

(patrz tekst i tytuły)

to ta poetycka łamigłówka, na której wszelka ocena, interpretacja i cenzura łamią swój kark

Wszelka SZTUKA /także sztuka filmowa, także sztuka aktorska, także sztuka słowa itd./

jest sztuką wyboru. Co wcale nie oznacza, że ten wybór jest D O W O L N Y

"pani Krysia" - to wyraz familiarności, która zakłada bliskie /by nie powiedzieć lekce sobie ważące/ stosunki z pogranicza staropolskiego zapanbrat /świnia z pasterzem/

Stopień zawikłania treści oraz przekazu tego paszkwilu na panią Krysię uniemożliwia jego jednoznaczny odbiór. Dla mnie to porażka. Portalowa poezja ze swojej definicji nie jest elitarna - i dlatego nie może być tylko dla koneserów!