"w szkatule aksamitem rozdętej"? Od kiedy to aksamit "rozdyma"?

Nieoczywiste, więc warto było...

"jak w szkatule aksamitem wyłożonej / wyściełanej..."

Proszę się zastanowić nad strukturą aksamitu: miękkiego a nie sztywnego, delikatnego, ciepłego, przytulnego...

Jeszcze mi się przechowały staroświeckie puzderka, które nigdy, przenigdy nie wyglądają na "rozdęte". Może, pisząc, myślała Pani o tzw. "ego"???

;)

To malowniczy liryczny pejzaż

a) doliny = drogocennej szkatuły, umajonej aksamitem przebogatej kipiącej zieleni;

b) doliny = raju, który /sobie/ wybrałam (patrz nagłówek);

c) doliny, gdzie słońce nie dociera (i dlatego cienie za nikim tam nie chodzą).

W warstwie filozoficznej dolina = szkatuła to to, z czym w sercu odchodzimy do Krainy Cieni.

To masz na języku, to ci w duszy gra

Wiersz jak olśniewający okręt na pełnych aksamitnych żaglach sam dokądś porywa, w dal niesie

Po ostatnim komentarzu muszę jednak dodać własne oceny. Zob. wyżej.

Ten raj, który wybierasz dla siebie - to wolność od głupc9w i 8ch ciężkich halucynacji.

Cień /uparcie podążający za nami/

w świadomości zbiorowej

zawsze kojarzony jest z zagrożeniem;

to jak w Krainie D/r/eszczowców inny rodzaj tajemniczego don Pedro Carrrrramba, który zawsze działa skrycie, zza węgła, najlepiej zza cudzych pleców

i zrobi wszystko, żeby najlepiej cudzymi rękoma ukręcić łeb /celownik komu? czemu?/

Wolność od cienia

(vide finalne wersy)

to prawdziwy raj na Ziemi

Czy to jest selfie?

Z całą pewnością N I E

(patrz całość wraz z tytułami)

Jaką funkcję w sztuce /tu w poezji/ pełni autoportret? Tylko w naszym polskim malarstwie siebie portretowali i Matejko, i Malczewski, i Boznańska, i Łempicka, i Andy Warhol

...żeby wymienić tylko tych pierwszych z brzegu