U podstawy nauki Chrystusa leży zbawienie. I nie przez cierpienie, tylko przez ofiarę Chrystusa. Czy Autor to sobie kiedyś uświadomi? Bo już zaczyna mnie to nudzić.

Egzystencja :)

Jeżeli chrześcijańskie "nadstawianie drugiego policzka" jest inną wersją biernego oporu Gandhiego, to jestem "za". Ale "kiedy /jak pisze zapomniany Poeta/ przyjdą podpalić mój dom i nocą kolbami w drzwi załomocą", wielka cierpliwość moja t u t a j definitywnie się kończy.

Ktoś niebardzo inteligentny, nieokrzesany, z grubsza ciosany może sobie figielkować i latać w kulki z ludźmi zawsze,

niestety,

jedynie DO CZASU,

po czym dostaje - i to z nawiązką - tak za swoje, że zęby, wióry lecą i paździerze, a ręka, noga, mózg na ścianie.


Mój dom - moja twierdza!

/angielskie/

Dom - to archetyp Ojcowizny, Ojczyzna

Rzeczowniki

"cierpienie"

(vide tytuł i tekst)

i "cierpliwość"

mają wspólny źródłosłów. Kto jest cierpliwy, musowo cierpi.

Nasze miłosierdzie chrześcijańskie jest na zawsze sprzężone ze znoszeniem /zacisnąwszy zęby/ codziennych od tysiącleci na żywo krwawych widoków cudzej męczarni, od których mózg ci się lasuje.

Gdyby nie ten non-stop barbarzyński spektakl przed twoimi oczami, nasze życie byłoby istnym r a j e m

W swojej Głuchej Dolnej
I u siebie w domu
Jak w wysokiej twierdzy
Nikt nie jest nic winien
Ni niczemu - ni nikomu.

Gdy kłody kładą pod twe nogi,
Precz idą wszelkie bogi,
Boś bosy, nagi - i ubogi.