Rozdział I

Pusty step, twierdza wysunięta na wschód kraju, trawionego

przez niezgodę, ognie i najazdy na Rzeczpospolitą.

- Ciężkie to czas, mości dobrodzieju stać w grodzie i wroga

wypatrywać, który nie wiadomo, z której strony przyjdzie.

- Prawda, ciężka to służba, ale być ona musi. Wczoraj wieści od

króla przyszły, by się przemóc i z tej strony wroga do kraju nie

wpuścić. Tedy wyglądam w step, a i ludzie moi nim podążają,

śledząc bacznie, czy ordy się nie zbliżają. - A acan, skąd się

tutaj wziąłeś ze swymi?

- Tropimy pachołka, który dwa konie z grodu zabrał i uciekł

zmuszając córkę przyjaciela mego, by z nim jechała. Znasz Wać

jej ojca, prawda nie jest on teraz z nami, bo podwójne

nieszczęście nań spadło, jeszcze do owej ucieczki doszło i

drugie. Niedźwiedź na polowaniu wyskoczywszy z zarośli

drasnął go pazurami. Zmogli diabła, ale pazury pokazał.

- Mów acan wreszcie, kto zacz?

- Już mówię, to imć pan Piekutowicz, szlachcic, który pod moją

chorągwią w bojach bywał, gdy powinność wzywała.

- Wiem. Przecież z wami i ludźmi moimi biliśmy ordyńców. Nie

raz widziałem, jak ciosy zręcznie szablą zadawał.

- A co z dziewczyną? Może ona dobrowolnie z grodu odjechała,

z tym, na kogo dybiecie?

- Nie może być. On pachołek, którego kiedyś w stepie

znalazłem, a który u mnie się wychował. Jeszcze, gdy dzieckiem

był widziałem, że już wtedy odwagi, ale i pychy dużo w nim

było. - Nie wiem, czy ci acan pomogę, bo nie mam wieści od moich,

tych, którzy stepy przemierzają, by taką parę widzieli.

- Trudno będzie tego psubrata wytropić, pewnie nocami jedzie,

a w dzień przyczajony siedzi.