zbierają strzępki informacji, pogłoski, zasłyszane plotki.

cel - jeden, nieszlachetny: oczernić mnie,

wydrwić. abym, ośmieszony na całego,

zwinął się w kolczasty kłębek, nie skończył.

zwyczajnie boli zawistników, że wyciąga z nocy

smolne cegły i deski, przeklęty marzyciel,

mozolnie buduje dom (powtarzam: z nocy!).

naschodziło się pod bramę, drwicieli. rzucają

brzydkimi określeniami, brukwią. co i raz jakiś

przełazi przez ogrodzenie. tłumki, gromadusie

uchachanych nastolatków,

państwa w średnim wieku,

a nawet czerstwych staruszków

wchodzą do środka. zieje wyrwa

po dawno wyłamanych drzwiach.

i odwiewa ich, miecie w głąb stworzonej przeze mnie

przestrzeni, niewyczuwalne wietrzycho.

informacja dalej płynie w świat, zagadka - choć

przyblakła - ciągle nęci. nie doczekała się właściwego

rozwiązania. coraz to nowi kpiarze, ciekawskie

dzieciaki chcą się przekonać na własne oczy

jak to możliwe, że istnieje idiota, który dzień w dzień

wykraja z nocy kolejne deski, kable, wyrzyna płaty

blachy trapezowej (to w ogóle bezpieczne?

gdzie nadzór budowlany, sanepid?).

niektórzy myślą, że dokopali się do sedna, poznali.

powielają więc tę samą, mającą mnie ośmieszyć,

bzdurę. jeden nawet uciekł się do próby szantażu.

tymczasem powiększa się czarny kanion.

chyba nigdy nie zmęczę się na tyle,

by porzucić pracę. nie uznam, że już wystarczy, gotowe.