KIEŁKOWANIE

pamięci Stefana Gołębiowskiego

gdybym był...

tylko drzewem

a nie poetą

byłbym omszałą lipą

z konarem

trafionym przez piorun

w temblaku...

odziany

w purpurę zmierzchu życia

pochylałbym się ku

ziemi matce

powoli

powoli

powoli

z godnością

ale za dnia!

resztkami sił pochylonego pnia

wystrzeliłbym jeszcze raz

barwnym kwieciem!

słodkim pyłkiem

przywołując pszczoły

kusząc je

jeszcze ten raz

ten ostatni

raz…

tak…

gdybym

tylko był

drzewem

a nie poetą

byłbym

miododajną lipą

w gałęziach mych gościłby wiatr

ścigany przez promienie

rozmywającego widnokrąg słońca...

korzenie moje

z głębin ziemi

zasysałyby soki

póki bym stał...

dopóki bym trwał!

i na wpół obumarły

dawałbym swój

cień…

więc daję to

co jeszcze mam

to co jeszcze mogę

dać...

liści cichym szelestem

zapraszam wędrowców

by usiedli

odpoczęli

sobie

tak…

gdybym

tylko był drzewem

a nie poetą

docierając do kresu swoich dni

nieodwołanie zamieniając się w

sypkie próchno

wbrew wszystkim i

wszystkiemu

odchodziłbym pełen wiary

że po wiosennych deszczach

zmartwychwstanę

kiełkowaniem