jeszcze w okowach, z nadmierną powagą

którą chętnie przeklęłoby się, gdyby

nie widmo kary

prawdziwe topnienie nadciąga

niczym bezdźwięczna fala

millczący, stugłowy olbrzym, który

zbliża się przeskakując całe wsie

rozwadniają się kajdanuchy, niedługo

będziemy stać po kolana

w ciepłej wodzie

ciągle udajemy wesołkowatych choć ledwie

możemy wycedzić jedno zdanie dziennnie

(w nich - kostki lodu, taki paradoks!)

odrywają się płaty makijażu

całe wywrotki, megatony tego

jaka będzie następna epoka?

jedna wszystkowiedząca gówniara

upiera się, że kontradorosłości

ale akurat w to nikt jej nie wierzy)

pewnie jak zwykle, w takich wypadkach

czort wie, skąd powychodzą stada

wygłodniałych kotów, by zagryźć ludzi

przejąć władzę nad samotną wyspą

i wreszcie będzie wesoło