Noblista usiadł, odpalił laptopa 

(takie są normą w niebie u poetów) 

Zero w tym niebie przyziemnych kłopotów, 

nie goni żadna konieczna robota. 

Po całym niebie (tym właśnie – poetów) 

wieść gminna krąży, że w literaturze 

nowe są trendy (zwłaszcza w e- kulturze), 

duszki więc hurmem do kompów, tabletów...! 

Noblista chciwie przegląda paginy 

szukając nurtów, e-mód, awangardy... 

A że za życia był deko uparty, 

szybko ogarnął nową dyscyplinę 

tworzenia nicka, hasła i loginu. 

Zarejestrował: amator_na_stronie. 

(W kułak się śmieje – będzie heca! O nie! !!) 

Wmieszał się sprytnie między wiersze gminu. 

Uważnie czyta, gwizdnie, zaklnie czasem... 

Chyba czas przyszedł, że za słowa płacą, 

tyle narodu na wiersze go traci!? 

Nagle zakrzyknął – po swojemu – basem: 

O, gore, gore! - Wrzeszczy jak w ukropie – 

Wkleił ktoś  utwór -   mój  -  jak własne dzieło! 

Mowę nobliście na chwilę odjęło, 

kaszleć poczyna i dyszeć okropnie. 

Czyta komentarz, w którym (nie do wiary!) 

zjechał go krytyk, że mu kropki nie w smak, 

że takie rymy to bezspornie nietakt, 

poukładane... jakby nie do pary...! 

Inny ktoś chwali i dostawia plusa, 

po pleckach głaszcze (pewnie na zachętę). 

Niejeden połknął plagiatu przynętę 

nie rozpoznawszy znanego geniusza. 

Poeta myślał: będę w siódmym raju, 

poznam potomnych nowatorskie wiersze, 

duch mój pomoże, podpowie im jeszcze... 

Z radośći skoczy jak zając na haju! 

Jeszcze zaskoczy – po tym fakcie puentą: 

Trudniej o dobrą krytykę utworu, 

Niźli o Nobla! A Ty, słów złodzieju, 

`nie bądź bezpieczny - poeta pamięta!`