Izabelo, twój zbiorek tekstów nazywa się szumnie „Szukanie drogi w poezji”.
Zacznę od samego początku. Poezja związana jest z pewną szczególną wrażliwością i potrzebą wyrażenia swoich emocji i sposobu widzenia świata w formie wiersza. Przyjmuje się, że sposób opisu przeważnie ma w sobie coś nowatorskiego, szczególnego, coś, co przyciąga uwagę. Liryka jest też związana z naszym odczuwaniem piękna. Rzadko widzimy poetyckie piękno w prostych, zwyczajnych słowach, zachwycamy się za to ciekawymi metaforami, przenośniami i innymi środkami stylistycznymi. To jest sztuka – sztuka poetycka.
Ale są też wiersze jak wiele piosenek, opowiadają o naszych zwykłych sprawach w zwykły sposób. Od tekstu piosenki rzadko oczekujemy wyrafinowania, trafia często prosto do serca, chociaż jest banalna. Tyle że aby twoje teksty były tekstem dobrej piosenki, zbyt często kuleje w nich rytm i, w przypadku dłuższych wersów, średniówka; z rymami też bywa nienajlepiej. Podobne oczekiwania „techniczne” mamy względem poezji rymowanej. To jest warsztat, którego można się nauczyć, ale wymaga trochę pracy.
Jednak dwa ostatnie wersy twojego wiersza wskazują raczej na to, że raczej nie jesteś zainteresowana rozwojem („ja lubię moje pisanie i ono ze mną zostanie”). I wtedy nie wiadomo, jakie masz oczekiwania od czytelników. Bo komentować twoje teksty jako prawdziwą poezję jest trudno.
Szukanie drogi w poezji związane jest z czytaniem wierszy dobrych, uznanych poetów, poznawaniem innego rodzaju pisania.