śmierdział okropnie skunksem go zwano

wielu on bliźnim zatrwożył nozdrza

przy nim to nawet gówno pachniało

więc na obrzeżach musiał pozostać

razu pewnego hordy zbójeckie

naszą osadę chciały ograbić

wtem smród donośny włączył im wsteczne

a nawet wodza na śmierć powalił

byliśmy wdzięczni w dalekich słowach

na nic się zdała nosów osłona

trzeba by podejść i podziękować

ale na szczęście wybawca skonał

a wtedy zapach jak tchnienie fiołków

z rozkładu trupa chyżo wyfrunął

by w każdym nawet ciała zakątku

nieużywaną poruszyć struną

gęby się śmiały nasze radośnie

kiedy przy grobie staliśmy społem

śmierdziel przeminął mamy znów wiosnę

wielu nas zmarło dzisiaj wieczorem