wychodzę na balkon zwany spacerniakiem 

łączy myśli między kuchnią a światem

widzę kilka aut  

szarą kostką wyłożony parking

asfaltową pędzą samochodami do kopalni 

za drogą niebezpiecznie zbliża się ściana lasu  

w pierwszych rzędach brzozy jak oficerowie

dalej dęby graby podszyt i runo zielone  

pokryte mchem

gdzie nie gdzie

las co kryje zwierzynę 

karmi zmysły

co będzie

gdy wytną wszystkie drzewa  

nie będzie marzeń 

sny staną się zmorą

kolorowe słońce patrzy  

gdy zachodzi za borem

w kilku słowach 

jednym zdaniem

nie opiszę

kłębki

zwoje

babie lato

słowo niesie echo

wilkiem sąsiad patrzy wykorzystać 

jak zwierzę zranić