Ja zapisał bym to tak :
To już trzecia randka z tobą.
Nasza rozmowa jest prostoduszną drogą, jednym słowem,
które samo odchodzi, kiedy zaczynam czuć jego powroty.
Podejrzewam, że ty już wiesz, że
nie zrobimy tego dzisiaj.
Nazywaj to jak chcesz.
Ja wiem, że nie da się
z każdą dziewczyną ( tuż po wyjściu z knajpy )
spędzić całego życia.

Proszę to przemyśleć i pamiętać, iż ( jak mawiał wybitny krytyk literacki Marek Garbala ) "poezja nie znosi gadulstwa !!!!
Jak najserdeczniej pozdrawiam - PP

No dziękuję i też pozdrawiam (tak po prostu). Co by nie było, ważne żeby były jaja. Idę się wyprowadzić na spacer... (przegadane).

Znalazłem w tekście niezły aforyzm:
"Nie da się po wyjściu z knajpy spędzić z kobietą całego życia".

Ważkie problemy, oryginalna konstrukcja, tylko w moim odczuciu tego eksperymentowania czasami bywa za dużo w życiu, a w poezji również.

Wsłuchuję się w każdy zew super ego, przepędzam kurwiki z oczu i w spokoju piję wódkę z pigwy. Dzięki serdeczne, za wszystko.

w knajpie poznana dziewczyna
w sam raz kompanka
do wina

A mnie się ten wiersz podoba od początku do końca. Pierwsze brzmią jak rozmowa, która się trochę rwie, a dwa ostatnie wersy to proza życia.

Ta satyra/groteska w formie utworu dramatycznego (patrz wyróżniki spod nagłówka) - z tytułem mówiącym "Aport" i w cyklu "Grafoszamania" - to wiersz o presji, jaką wywiera na każdego z nas powszechnie obowiązujący - i restrykcyjny - niepisany, przekazywany przez pokolenia sztywny KANON ZACHOWAŃ; jeśli się nie podporządkujesz gryplanowi, odpadasz. Jak te pieski musimy aportować, inaczej pan/pańcia nie dadzą ci miski z żarciem.

Pod płaszczykiem kolejnej banalnej historyjki damsko-męskiej (trzecia randka z tobą) ukrywa się dużo głębsza rzecz o społecznym nas zniewoleniu.

Mocny jak cios między brwi wyraźny czytelny przekaz