Po siedemdziesiątce

jakby dopiero słońce

mojego istnienia

w zenicie

stanęło

jakby to początki

księżycowej pełni

jasnej w rozkwicie

nie końca zaczątki

nie uwiądu zawiązki

fale życia

stały się spokojniejsze

burze pioruny za mną

daleko zostały

tafla oceanu świata

wabi wciąż w nieznane

wzrok niby słabszy

a więcej dostrzegasz

słuch niby słabszy

lecz czulszy na tajemne głosy

także krwioobiegu

lepiej zna najdrobniejsze szmery

Twego serca