Schowana w swej głębi

jak w chacie pustelnika,

wkoło cisza, najcichsza z cisz.

Tylko zegar w pokoju tyka,

tik-tak, tak-tik.

Oczy zapadłe w zamyślenia smutku,

cokolwiek powie, nie słyszy nikt.

Jak w ciemnym lesie złego odgłosy,

w pokoju słychach,

tik-tak, tak-tik.

Usta nabrzmiałe od bólu milczenia,

duszę rozdziera przeraźliwy krzyk.

W pokoju nie słychać zegara brzmienia,

to w niej smutno dźwięczy,

tik-tak, tak-tik.

Czy kiedyś otworzą się usta jej śpiewem,

a oczy zobaczą najjaśniejszy świt.

Czy może będzie zamknięta w swej głębi

słuchając w milczeniu,

tik-tak, tak-tik.