Przykro mi, chociaż czasami

(niejako) podwójnie,

bo jako mnie (jedynemu) i jako

(zwyczajnemu) człowiekowi.

Bo każdy człowiek jest

(ale nie wiem, czy po pierwsze,

czy po drugie) tylko człowiekiem

i tylko sobą (osobą, osobliwością,

kimś wyjątkowym),

nikim więc więcej i jak nikt więcej,

jak wszyscy i jak każdy jeden

(żeby nie powiedzieć jeden jedyny).