I 

Nawet czerń ucichła. 

Nie chce zajmować obserwatorów 

dłużej, niż to konieczne - 

jej dryf aż pod dźwięki wiary i niemocy. 

( Nie wiem, czy znak kropki wystarczy. 

Może jednak nie będę się do niej zbliżał za bardzo ). 

Oporna niczym kości 

wyzwala we mnie niemoc,  

burzą oklasków usprawiedliwia świętokradcę – 

kukłę 

z furią bijącą jedynie w białe klawisze. 

Nawet czerń – 

a zatrzask pomiędzy niebytem a wolnością 

podzielił się z nią uczuciami, 

nie, 

instynktem. 

Czerń przycicha. 

Została ostatnia skakanka pamięci 

i dziecinny pisk w porowatym zagajniku.