JESIENNA MELANCHOLIA

wilgocią wciska się do butów

pierzasta liśćmi zmokła kura

pociąga szelki termometrów

nie ma ochoty się rozczulać

nad latem co zostało z tyłu

i że bez lata żyć – okropne!

sinieją nosy siny ranek

chucha na szyby na binokle

wygania cienie z ciasnych klatek

w objęcia usmolonych ulic

chudych latarni i neonów

co nie są w stanie by przytulić

pająka z postrzępioną siecią

ćmy uwiedzionej zimnym światłem

pary spóźnionych much z lotniska

i garstki mrówek co na tratwie

marznąc kałuży tną oblicze

zamiast się w kopcu ciepłem raczyć

skąd u mnie tyle dżdżystych myśli

zakładek klamer i spinaczy

jestem jak notes opuchnięty

księga zażaleń księga życzeń

ambitna mrówa z wielkim wiosłem

mojej kałuży tnę oblicze