kiedy nie widze nadziei

ogień rozpalam powoli

z resztek kolorów

pomarańcze z parapetu jak promyk

jak światła pokrojone resztki

cicho mnę w kieszeń marynarki

trawę z wiosny a dzieciom

plotę z bajek pajeczyny że niby

sielskośc taka i codziennośc

jak kafle z pieca wszystko

w brązach i cieple

a ja łamię stuletnie konary

żeby rąk nie załamywac

i nie zaciskam wcale pasa

zaciskam juz tylko zęby