SPOTKANIE PO LATACH

Zgrywam twardziela, trzymam w ryzach

Łzy, które cisną się spod powiek

Nie chcę być śmieszny, ale przecież

Nie samym chlebem żyje człowiek

Chłopaków ściskam spontanicznie

Dziewczętom wręczam polne kwiaty

Jestem znów w klasie, myślę skrycie

Jestem wśród swoich, jak przed laty

I mocą wzruszeń wprost zdumiony

Wstrząśnięty trzaskiem tejże chwili

Czuję, jak słodycz mnie wypełnia

I wdzięczność dla tych, co przybyli

Spotkanie klasowych rówieśników po 35 latach

nieobecności, to...rzeczywiście trzask uczuć :)