W piaskownicy 

Adaś oraz Jasio 

sąsiadami byli. 

Bawili się często, 

a czasami bili. 

Fakt niezaprzeczalny; 

choć żyli w przyjaźni, 

czasami się któryś 

w piaskownicy zbłaźnił. 

Obaj chłopcy mali, 

niby od niechcenia, 

odkrywali w sobie 

pociąg do rządzenia. 

Rozkazywał Adaś - 

Jasio się oburzał 

i w jego czuprynie 

rączki swe zanurzał! 

A kiedy Jaś mały 

brał się do rządzenia, 

Adaśko ze złości 

na twarzy się zmieniał! 

Nie chciał być podwładnym 

żaden chłopaczysko, 

by według swych mniemań 

nie upaść za nisko. 

Kuksańcom i sińcom 

końca by nie było, 

tak prali się chłopcy, 

aż patrzeć niemiło. 

I tak by się bili 

aż do końca świata, 

gdyby nie wróbelek, 

co w pobliżu latał. 

Obniżył lot ptaszek, 

piórka swoje zjeżył 

i swą ptasią mądrość 

chłopakom powierzył. 

- Moi mili chłopcy! 

Niech któryś przestanie, 

bo wam piaskownica 

na życie zostanie! 

Kiedy władza z siłą 

nie z mądrością chadza, 

biada władcy takiemu 

co przemoc wprowadza.