podaruj mi codzienność

z nadprutym rękawem niedomkniętym kredensem

brzękiem szklanek z papilarnymi liniami

niedowładem ręki

szukającej swojej pary w korcu maku

latem z brodzącymi mewami

rysując na piasku plany

wciąż zmywane przez nieprzejednane fale

zimę która zmieniła nawyki

zapatrzona w ogień na kominku

ścieżką nie wiadomo dokąd

gromadę jaskółek które zwiastują cokolwiek

słowa tak zwykłe jak tylko można

imieniny cioci melancholię dziadka

i niebo takie jak dzisiaj

zawsze dalej niż nasze usta