Też się bałam (i boję) ;) Nie jesteśmy sami :-))))

"Moich" już pozabierała, dlatego tak drżę o te marne resztki :-)

Serdecznie :-))))

Każdego to nurtuje, ale niewielu się przyznaje i woli zepchąć to głębiej w siebie. Nikt nie jest gotowy.
Lepiej cieszyć się życiem, brać garściami aż przesadzać i nie myśleć.
Wiem - truizm.
Ostatnimi czasy jednak mam podobne myśli i odczucia,
bo na świeżo:( - po stracie bliskich.

Z innej perspektywy: ciekawi mnie, czy sir Terry Pratchett spotkał "swojego" Billa Bramę i o czym z nim rozmawiał...

Terry .... r.i.p..

Takie życie. Kiedyś każdego to spotka.
Czytałem cały "Discworld" jednym ciągiem chronologicznie i nie mogłem przestać - kończąc jedną od razu zaczynałem kolejną.
Będzie mi brakować tego...

Bardzo dobrze oddany pewien stan emocjonalny, który chyba wszyscy znają.

Wielkość Sztuki - w tym Sztuki Pisania - zawiera się w prostocie jej przekazu.

Moi śp. Dziadkowie oraz Rodzice NIE okazywali lęku przed śmiercią. Myślę, że naprawdę nigdy się nie bali.

Jeśli rozumiesz, że jesteś zaledwie pojedynczym puzzlem w tej dziwacznej układance zwanej życiem, nie ma się czego bać.

Ja też się nie boję

Dlatego tak nas fascynuje ogień - wizualizacja i sublimacja śmierci