Ktoś postawił drabinę. Sięgała. Wysoko.

Oparła ramiona na obłokach.

Szkliste okiennice nieba dawały blask. Za darmo.

Ktoś się wdrapywał. Inny podpiłowywał.

Były plany: wejść od kuchni. Nawet dumnie - frontem.

Nawet chciano wejść przez balkon. Nadzieje.

Podniesiono żaluzje chmur. Ostry wzrok słońc

kazał wziąć drabinie ręce. Stanęła w powietrzu.

Jak mgła. Opadła.

Ktoś podzielił los Ikara. Na miesiące. Nawet jak włos.

Ptakiem być go nie nauczono.

Zazdrościł kotu. Jego czterech łap. Nie życia.

1999.03.17