odchodzą postaci chwil 

i rodzą się nowe 

czekając tej najpiękniejszej z nich 

czekając 

tylko starzeje się świat 

wreszcie jest czas 

by poczuć oddech 

najgłębszy ze wszystkich 

błądzących w tym najdrobniejszym spojrzeniu 

wreszcie jest czas 

by odsłonić kurtynę przeżyć 

złożyć ten moment u stóp istnienia 

teraz jest wiecznością 

pamięć to znamię czasu 

na zbolałej od dawna psychice 

jutro 

ptaki z dzisiejszych gazet 

odlecą na skrzydłach historii 

znikając za horyzontem chwili 

dziś 

tylko małe 

winne twojego bytu 

szczęścia 

czekają niecierpliwie na ciebie