na ostrzu słowa które raniło 

kroplą purpury zakrzepły ból 

precyzją ciosu niemal zabiłeś 

powiedz dlaczego robisz to znów 

nie spodziewało się głupie serce 

gdy rozganiało twojego chłód 

okaleczyłeś jadem zatrułeś 

aby własnego dosięgnął lód  

wyniszczasz same dobre uczucia 

potkniesz się wpadniesz w przepaść bez dna 

samotnie mostów nie odbudujesz 

szczepisz nienawiść kolebkę zła 

w głębi szuflady zamykasz lustro 

boisz się dojrzeć w nim obcą twarz 

starą pocztówkę ciepłą od życzeń 

kogoś bliskiego z kim podle grasz 

chowasz przed wzrokiem lecz nie wyrzucasz 

możesz je rozbić wysypać szkło 

a kartkę spalić w płomieniu świecy 

znam cię zbyt dobrze by wiedzieć to 

wiem doskonale jak boli życie 

niezabliźnionych mam tyle ran 

cierpieć samotnie wcale nie znaczy 

ranić słowami byś mógł być sam 

pilnuj więc klucza bo tam ukryłeś 

iskierkę życia nadziei ślad 

kiedy zapragniesz odsuń szufladę 

nie pozwól na to by czas je skradł