dzisiaj to widzę tak, chociaż bez większego przekonania:

Najwięksi się mylą
i to jest pocieszające,
bo człowiek jest
tylko człowiekiem.

Ale co to jest takiego,
że z jednego błędu
głupiemu radość,
a mądremu biada.

Ale mądry to jest ten,
który nie biadoli,
który nie robi z siebie
dziada, którym nie jest.

a nie jestem przekonany dlatego, bo dziad (w wierszu) raczej nieprzekonująco robi też za dziadostwo, czy(li) jakąś dziadygę :)

Bardzo wymowny

pewnie więc przesłaniem wiersza jest to, żeby nie odstawiać dziadostwa, czyli nie robić się ważniakiem, czyli ważniejszym od tego, co się robi (jakby się nie robiło, tak na pokaz i tak na pokaz) :)

Synteza zwątpienia, ale na wesoło :) Pyta w strapieniu człowiek dociekliwy - żaden w sumie biadolący dziadyga - a ten paradoks jak był, tak jest. I to na amen