Odchodzenie

rozbite zwierciadło

nie wskrzesi już urody

świat krzywo wiruje i napawa smutkiem

w ubitym kubku

nic już nie przyniosę

chyba że podkleję papierem kolorowym

naparstek nie wystarcza

ukłucie bolesne

jelito po wypadku na zewnątrz wychodzi

starasz się zatracasz

a mrówki za wcześnie

swój kopiec zdążyły na mogiłę zrobić

rzeka marzeń leniwa

płynie wciąż za wolno

dom w skrajnościach ukrytych nieźle funkcjonuje

dłoń swoją wyciągasz

myślami oblegasz

a słowa zawsze przebrzmiałe odchodzą