Gdzie brzozę płaczkę wiek przygarbił,

posrebrzył, zmarszczył dłońmi czasu.

Nad lustrem wody bezimiennej,

w odmętach ciszy, skrył wśród lasu.

Dom pobielały niczym starzec,

strzechą się kłania matce ziemi.

Każdego roku coraz niżej,

miłość dozgonna między nimi.

Tonie wśród trawy i ostrężyn,

powój ciekawski rygla sięga.

Białymi dźwięczy dzwoneczkami,

zielonowłosy ten włóczęga.

Firanki w oknach pająk przędzie,

w najmniejszą szparę wiatr zagląda.

Omiata z kurzu w swoim tańcu

historię śpiącą gdzieś po kątach.

Ludzi gdy dom ten budowali,

tych co tu żyli i odeszli.

Nikt nie opowie jacy byli

i nie zaśpiewa o nich pieśni.

Tyle tu magii i tęsknoty.

Przeszłości cudnej, aż do wzruszeń.

A kiedy śmierć ich zabierała,

pozostawili swoje dusze.