Wiersz w sumie piękny, jednak msz, jest on cokolwiek nadszczerbiony niczym ten odrzut z eksportu z ćmielowskiej fabryki porcelany.; )

I tak oto:

pamiętaj mnie chwilo
[tam] gdzie chmury podmywają brzegi
odpoczywają usta

kwiaty jak liczne kaprysy [?: nie do końca dla mnie zrozumiałe, ale może się nie znam :P]
we mgle zgubiłem czas
tyka księżyc na wielkiej białej tarczy [bez "wielkiej", tarcza sama w sobie jest wystarczająco duża]

pamiętaj mnie żono
byłem chlebem i solą
dłonią która dotknęła ramienia [dłonią co dotknęła ramienia, albo: "dłonią dotykającą ramienia"]

szukam twoich myśli
spakowanych w szeroką czerwoną wstążkę [wstążką się obwiązuje, pakuje za to [np.] w papier; owija w chustę, płótno, jedwab czy inszy materiał], czyli: obwiązanych szeroką czerwoną wstążką

we mgle zgubiłem noc
dzień się nie dłuży [szyk: nie dłuży się dzień]
wciąż wymyka się słowom [co się wymyka? dzień?] wtedy - msz powinno być - "i wciąż wymyka słowom" [bez "się"].

:)))

Za bef*. Całkiem rozsądne uwagi, niech i ja skorzystam:)

i ja tak myślę :)

Teraz już tylko z podobaniem :) :) Pozdrawiam :) :)

Może mi zdradzisz tajemnicę jak Ty edytujesz swoje wiersze po uprzednich komentarzach?
Mnie jakoś się to nie udaje?

;-)

Coś się jednak w tej materii pozmieniało ;-))) dzięki czemu przy jednym z wierszy wycofałam dedykację. Dla komfortu własnego samopoczucia :-)

Wytłumacz mi tylko te Twoje "kaprysy kwiatów", bo befanija dziwnie niepokumana? ;-)))

:)))

Wiersz niemal jak diament i rzeczywiście drobny szlif mu się przyda.

Wszystko ulotne, przeżywa jedynie w pamięci.

...z podobaniem