A gdybym tak mogła atramentem nocy,

przemalować łąki, usiać srebrną rosą.

Porozpieszczać myśli aksamitną ciszą,

pójść za marzeniami, gdzie nogi poniosą.

Poświatą księżyca wygnać z duszy cienie,

a serce uprosić, by nie skamieniało.

Przeniknąć po dreszcze energią wszechświata,

by to, co przygniata, pyłem się wydało.

Poczuć nagle siłę nieskończenie wielką,

podźwignąć niewiarę, gdy bliżej do nieba.

Potem zamknąć w dłoniach mądrego anioła,

abym zaufała, że wierzyć w coś trzeba.

Rozhuśtać tak gwiazdy, aż sypną iskrami.

Spoglądać jak deszczem, spływają w przestrzeni.

Gasnąc bezimiennie, rozświetlają drogę,

którą muszę przebyć, chcąc siebie odmienić.

Stąpam bezszelestnie, by nie zbudzić ciszy.

Wśród mlecznych bezdroży nadzieja daleka.

Lecz pewność mam wielką, że tam, dokąd zdążam,

u bram mego raju, ktoś dawno już czeka.

foto: net