*** 

kiedy w sercu smutek 

ciąży dłoniom pióro 

z wierszy melancholia 

sączy się ponuro 

*** 

niepoprawny romantyk 

o sercu gołębim 

co orężem poezji 

smak miłości zgłębia 

a kiedy sam tonie 

w morzu bezsilności 

nie chce wyzwolenia 

nie pragnie wolności 

*** 

dusza chociaż krwawi 

ból w piersi przeżyje 

prawdziwego poety 

krytyk nie zabije  

***  

na grobie poety 

wyryto te słowa: 

ciało daję ziemi 

wiersze w chmury chowam 

niech poezją spłyną 

z letnim ciepłym deszczem 

przypomną poetę 

który chciał być wieszczem  

*** 

oddał wielkie serce miłości spragnione 

zawieruszył wiarę i żył marzeniami 

ocalił zaś duszę nikt inny jak ona

obdarza poezji cudnymi  wersami

Foto: net