Raz dnia pewnego na leśnej scenie

na pniu sosnowym jak na arenie

Kornik Teofil prężny orator

Orał umysły jak kultywator:

- Kochani  bracia, bracia robacy,

czyż nam opłaca się trud tej pracy?

Czyż nam nie lepiej leżeć na łące?

Przecież tak robią lisy, zające.

Tylko popatrzcie, kukułka kuka,

dzięcioł czasami w drzewo zastuka,

borsuk tak rzadko wychodzi z nory.

My nie wychodzim z dębowej kory,

ryjemy w drzewie rano i w nocy.

Daremnie kornik woła pomocy.

Nie ruszy mówca korniczej gminy,

bo i jak ?

Gdy w głowach są trociny.