Coroczny kalendarz rozrzuci znów kartki

jak drzewo listowie, gdy jesień nastaje,

a wiosna nim przyjdzie i życie przywróci,

nakaże odpocząć przed nowym rozdaniem.

Znów korek strzelając, uwolni szampana –

odwieczny rytuał odmierzy cykl życia;

na kartach historii dopisze dwa zdania,

pożegna się z rokiem przyjęty obyczaj.

Mocami serpentyn uwięzi wybranków,

a z nieba gwiazdkami jak śniegiem posypie

po głowach beztroskich od tańca i trunku,

by mogły dwunastą przywitać z okrzykiem.

Tak stary rok chwilę siłując się z nowym,

przekaże zwycięzcy przesłanie nadziei,

by sprostał marzeniom, niech będzie gotowy –

a sam niepotrzebny do wspomnień odchodzi.

Impreza się pewnie na dobre rozkręci,

grą tinty kolorów pokreśli firmament;

w figlarnej fontannie zatańczą iskierki,

by zniknąć na zawsze – nim ranek nastanie.

Ze słońcem nastąpi na blady widnokrąg,

przywita nas nowym zaspanym dniem roku,

zmęczonym zabawą da chwilę wypocząć,

by znów równowagę przywrócić i spokój.

Zbigniew Jaszczyk