wepchnięte gdzieś pod potylicę

by na język już się nie pchały

ściśnięte do ziarnka prawdy

karambole ideałów z rzeczywistością

jak patrzeć na obrazy co sen

skraplają w pot parują z westchnieniem

zagęszczając powietrze wzrok

zamyśleniem kroi jutro musi być przejrzyste

jak objąć materię słów

by nie tylko błoto w liniach papilarnych

grało jednostronnie swe rapsodie

kocich łbów kłamstw zerwanych z nut

z szarugą pojąc samotny płaszcz

słońce także malowało kwieciem dni

choć wyrwane suszą się w pamięci

korzenie niosą zapach małych szczęść

z tych co w glebie pod zmarzniętym

spojrzeniem kiełkują nadzieje

jak najwięcej z wykutych pulsem

różnych smakiem obłoków zapamiętań

co płyną kluczem pod zmęczone powieki

upchnąć do poduszki dla wygody

jutro będzie bardziej przejrzyste

2016.02.09