Abyśmy mogli ostatecznie skorelować nasze myśli, to zacytuję Ci poniżej swój "Beskid Makowski. Teraz i dziś":

Letnisko jakże przesmutne choć długie lato przed nami
dziesiąty dzień czerwca dopiero dziecięcym wprasza się niebem
niziutkie domki luksusy przygniotły niczym pałace z Miami
i lasy wciąż z szosą sczepione - pod nimi aut karawany

A rzeka mułem zanosi pachnąc przejrzałym zielskiem
siebie też małą widzę w majteczkach niebiesko-różowych
co cichcem pstrągi wypuszcza przemyślnie złowione na słodycz
gdy rybak klnąc wstrętnie pod wąsem pogonił za bandziorami

Z serdecznym uśmiechem do Autora oraz Jego wiersza :)))
Względnie odwrotnie :)))

Nadzwyczajne, widocznie w uwolnieniu jest jakaś moc i chce się o tym pisać. Pięknie dziękuję.