Ernestynie Waluszczyk

Coś jest takiego

dziwnego dziwacznego

co nie wiem czym jest

jeśli nie miłością.

Coś takiego że

jesteśmy tak blisko

i tak daleko -

ze sobą i od siebie.

A i tak jakbyśmy

nie byli - jesteśmy

bardziej bez słów

niż dzięki słowom.

Ale paradoks cały

w tym że obydwoje

uważamy że słowo

jest źródłem życia.

I obydwoje słowami

usiłujemy przekazać to

co inni przekazują sobie

bez słów i bez ceregieli.

A nawet jeśli z obiekcjami -

tym bardziej obowiązuje nas

etykieta bardziej święta niż

przyzwoitość jest praktyczna.

2008 r.