Pokłócona z nocą o sny niecierpliwe,  

znikające szybciej, niż myśli ulotne,  

nie zamykam oczu, bo jak pojmać chwile,  

które umykają, nim ledwie ich dotknę.  

Rysuję w marzeniach obrazy zamglone,  

znane tylko duszy- tajemnic zarysy.  

A kiedy łaskawie z weną usiąść mogę,  

wypełniam słowami, co mogłabym wyśnić.  

Nie wstydzę się pragnień- z nich jestem stworzona,  

atomów miłości w kobiecie niewielkiej.  

Skradzionych przestrzeni, które kiedyś oddam  

bo kocham jak inni i tak samo tęsknię.  

Lecz dar niewątpliwie hołubię wspaniały,  

rymami zaległy przez te wszystkie lata.  

Aby niespełnienia w wierszach ożyć chciały,  

kiedy rzeczywistość wciąż  nas z nich okrada.