Jeden człowiek jest zabawką w rękach drugiego człowieka, taki to jest nasz byt. Ale trudno, a nawet niemożliwe, żeby nie być, albo zakręconym samym z siebie, albo (co rusz) nakręcanym przez kogoś.

I przywiązanie może się stać (a nawet nie może się nie stać, jeśli już /od urodzenia/ nie jest) naszymi kajdanami. Bo właściwie to naszym bytem jest to, co jest naszym przywiązaniem i zwyczajem.

Taka to więc jest samodzielność ludzka.