W imię wojny, w imię mordu, w imię śmierci

w proch obracasz, w łzy rozmywasz lud nieszczesny.

Krwii naczyniem, grobem w lesie miedza zaorana.

Śmiercią matki, siostry, stryja komin niebo smaga.

Cóż zabierzesz mi sierocie? Nasz płacz, rodaków, dzieci?

Tam za gajem śpią w mogile ojcowie, sąsiedzi.

Krzyk modlitwą w trwodze przycichł. Trel z nagła uciety.

Błyszczy kolba karabinu w rękach śmierci wiernych.

Tyś człowiek, jam człowiek. Lecz dwie strony obozu.

Wybiórka i koniec, być może lżejsze od sąsiedztwa mordu.

A ja żyję, a ja czuję, gdy tamci w komorze

wznoszę cicho słów modlitwy paciorki nasz Boże.

Jaśnieje horyzont. Wróble witają czerwono złote słońce.

Stoję odarty w szerokiej bramie bez matki, bez ojca,bez siostry.

Radość omija krwawiące serce, bo ono zostało w kominie,

w purpurach miedzy będącej na zawsze mordu naczyniem.