na brzegu łóżka jest samotna wyspa

w archipelagu ciszy i snu

ranną i nocną słyszy modlitwę

czy niewyspana czy swawolna

tuli w poduszki swój mrok

ostatniej myśli nie zapisuje

chwilę wydłuża spojrzeniem w dal

tak mi z nią dobrze

tak mi dobrze

na brzegu łóżka u kresu dnia

milczeniem dzwoni trąca palcami

nie chce wymówić ostatnich słów

i wyspą rośnie wciąż między nami

w archipelagu ciszy i snu