Lalka

Porcelanowa lalka tak dobrze wszystkim znana Przez małe dziewczynki z kąta w kąt rzucana Słomiany kapelusz i włosy złocone A całe jej wnętrze pustką wypełnione Porcelanowa twarz Porcelanowe ręce I oczy smutne nic więcej Na ławce z zabawkami siedzi i czeka Ze smutna mina w marzenia ucieka Marzenia tak kruche i nieosiągalne Bo nikt nie zechce lalki zwyczajnej Pragnie miłości chce być kochana Przez małe rączki wciąż przytulana Lecz to tylko lalka ma puste serce... Ma puste serce Nic więcej!