Szeleszczę, jak umiem

Mową Przodków szeleszczę,

jak umiem, najściślej,

dawne dźwięki kołyszę jeszcze,

pamięć Dziadów pieszczę,

zawracam tę wodę w Wiśle,

co na Zachód coraz bardziej płynie...

Nikomu toż nie wieszczę,

lecz pewnie lepiej, najlepiej!

bo mądrzej i cieplej

będzie w nas krainie,

jak nie tylko wierszokleci,

rymotwórcy czy poeci,

A MY WSZYSCY ZADBAMY

o tę spuściznę-starzyznę

Mamy Mamy Mamy!

Jak kaleczyć `przestamy`

język nasz i ducha Lecha,

Rusa, Czecha, którymi strzecha

nasza, tak dawniej - jak dzisiaj,

cichszym wszak szumem szeleści,

ucho Zachodem zgłuszone pieści;

dobre wieści wieści, siłą emanuje,

duszą dyszy; tego, co słabuje -

leczy, do pionu przywraca;

Wisłę z Zachodu tym kijem

na Ojczyzny łono wraca...

do tych pól, malowanych żytem,

gryką, wyką, owsem rozmaitem...

Mową Dziadów szeleszczę,

co jedna wszystkich uwłaszcza,

z ziemią Przodków szczepi,

krzepi na duszy zwłaszcza -

i robi to, jak umie, najlepiej...

14.03.2012