Martwa brzoza

Niby martwa od lat

bez liści i nasion a wciąż

żyje Żywym życiem tyle że

Nie swoim W niej osadzonym

na lata całe Pniak potężny wiele

metrów liczący Sterczy ku niebu

Kikutem ostro zakończonym

Jakby odrąbanej szyi

u nasady Korony głowy

Dwoje ramion po bokach

nierówno rozpostartych

A od ziemi pną się ku chmurom

stopnie wtajemniczenia

Huby większe

i mniejsze Coraz wyżej

i wyżej Znacznie

ponad dwadzieścia

Jakby półek i półeczek

żywych Gruba warstwa mchu

smugą od północnego

wschodu tak zielonego

się snuje Aż oczy bolą

patrzeć Z popękanej kory

sypią się trociny które mrówki i

inne owady oblazły Dom odnalazły

A dziupla tajemnicza wysoko

Czeka czeka czeka Czy już znalazła

A poznać nie daje