husyt i Obraz

W domu mówili na mnie husyt. To jest określenie osoby, która się wszystkiego brzydzi. Bardzo brzydziłem się całowania i pierwsze, co robiłem po powitaniu, to biegłem do łazienki, pucować twarz i pluć do umywalki. Nie napiłem się po nikim, nie zjadłem czegoś, co ktoś dotknął. A też bywało, że przed całuśnikami chowałem się pod łóżko. Obrzydzeniem napawała mnie cudza ślina. Najbardziej chyba ludzi starych i noworodków. Aż mnie strząsało i gęsia skórka. Ale mi tłumaczyli, że muszę się witać wylewnie przynajmniej z rodziną. No to się witałem i gnałem do łazienki.

Dałem ten wstęp, aby gładko przejść do sedna. Otóż ja zawsze wiedziałem, że jest coś nie tak z wodą święconą w tych naczyniach, w kościelnej sieni, co w nich ludzie przed wejściem paluchy maczają, by się nią żegnać. Przezornie nie pchałem własnych. Niedawno się dowiedziałem, że tam jest statystycznie 80 tyś. bakterii kałowych. Dziś jest to dla mnie całkowicie logiczne i uzasadnione różnym stopniem podejścia do higieny osobistej. Rozumiem też, że dla czyściochów katolików, ja poruszam kwestie niewyobrażalne, ale proszę państwa: woda święcona może i zabija szatana, ale nie niszczy bakterii z niedomytych paluchów. Sprawiedliwie trzeba oddać, że wiele jest wokół nas takich miejsc, które są życiodajnym środowiskiem dla niechcianych bakterii, ale o wodzie święconej to raczej nikt nie pomyśli. A prawda jest brutalna: woda święcona działa tylko na to, co niewidzialne.

No i teraz pewna historia z mojego dzieciństwa. Obraz. Nie wiem jak teraz, ale dawniej mówiło się, że chodzi obraz. Od chałupy do chałupy. Nawiedza obraz Matki Boskiej Częstochowskiej Królowej Polski. Wielkie święto rodzinne. Całodobowe. Nie słyszałem żeby ktoś w okolicy nie przyjął obrazu, więc było wiadomo z obliczeń kilka tygodni naprzód kiedy nawiedzi. To był czas na przygotowania: malowanie chałupy i generalne porządki w obejściu. Na to święto zjeżdżała się rodzina z dalszych okolic. Atmosfera jeszcze przed tym dniem była podniosła. No i w końcu. Pod wieczór. Od sąsiadów, z prawej, szła procesja z obrazem. Oczywiście wcześniej było ustalone o której wychodzą. Chodziło o to, aby spotkać się mniej więcej w połowie drogi. Czyli moja rodzina, także przyjezdna i sąsiedzi z nienawiedzonej jeszcze, lewej strony, w kontrprocesji po obraz. Tamci z bólem żegnali, a my z radością witaliśmy. No i z pieśniami na ustach. Starając się śpiewać głośniej, niż procesja żegnających. Kiedy procesje się zeszły i zobaczyłem co się dzieje, nogi ugięły się pode mną. Z obu stron tworzyły się kolejki do całowania obrazu. Każdy po kolei: żegnający obraz i witający go. Im bliżej byłem w kolejce, tym bardziej robiło mi się niedobrze. Miałem wrażenie, że niektórzy wręcz liżą obraz, a już kolejny się niecierpliwi. Wreszcie kiedy nadeszła moja kolej i zbliżyłem twarz do obrazu, pociemniało mi w oczach. Jakoś ustałem, ale policzkiem musnąłem obrazu. Natychmiast pobiegłem do tyłu i tarłem rękawem. Paliło mnie żywym ogniem. Nie będę opisywał co było przez następne 24 godziny, bo to grubsza historia, a ja piszę o swoim, hm... jak tu powiedzieć, co? Choroba pewnie? Cóż, jakieś 2% populacji to ma.

No i ostatnia kwestia to komunia. Kątem oka widziałem księdza, któremu trzęsły się ręce, jeździł paluchami po zaślinionych wargach starym babkom, a potem przenosił ją na usta kolejnego biesiadnika. Zawsze mi się ciemno w oczach robiło, ale nie będę pisał co dalej, bo jest na to art. kk. No i co? Jestem husyt od urodzenia, ale powinienem udawać że nie istnieję, bo inaczej inni husyci przestaną się bać, co nie? W dodatku ta moja dolegliwość ma pewien smaczek: otóż, nie dotyczy sromów. Iście piekielne choróbsko, no nie?