IWAN

Iwan pojawił się w Kielcach w połowie lat ’90. Sam o sobie mówił, że pochodzi spod Moskwy, ale ci, którzy znali go bliżej mówili, że  przybył tu z Kazachstanu. Był świetnym kuśnierzem i robił kamizelki, a także mnóstwo gadżetów dla motocyklistów. Mnie pozostała wykonana przez niego kabura na zapalniczkę benzynową, przyczepiana do pasa.

W tym czasie moja Agnieszka kończyła liceum wieczorowe i zbliżała się jej matura. Na przeszkodzie do dopuszczenia jej do egzaminu stał jednak język rosyjski i jej kiepskie oceny z tego przedmiotu. Z nauczycielką doszły do kompromisu: Agnieszka dostarczy dwa wypracowania po rosyjsku, a kiedy już zostanie dopuszczona do matury, to nie wybierze rosyjskiego jako przedmiotu dodatkowego. Ugoda ugodą, ale te wypracowania trzeba było dostarczyć. I tu do akcji wkracza Iwan.

Aby nastawić go do zadania pozytywnie, pewnego dnia zrobiłem z rosyjskiego spirytusu litr piercowki i udałem się do niego. Iwan pomieszkiwał na zapleczu warsztatu prowadzonego przez Dominika. Tego rodzaju konsumpcja w tym lokalu była dozwolona po zamknięciu. Iwan nie miał nic przeciw spożyciu, a po spożyciu zgodził się na napisanie wypracowań.

( Swoją drogą to on jakiś taki oszukany był Rosjanin. Dominik potem opowiadał, że Iwan chorował po tej imprezie ze trzy dni, a ja następnego dnia wstałem jak młody bóg.)

No ale pierwsze wypracowanie napisał i Agnieszka zaniosła je do szkoły.  I tu pojawił się problem. Nauczycielka stwierdziła, że nie rozumie nic z tego wypracowania, mimo, że tekst po rosyjsku, a ona akurat rosyjskiego uczy. Iwan poinformowany o problemie, poprosił o podręcznik. Chciał wiedzieć, jakiego rosyjskiego tu uczą. I drugie wypracowanie napisał w tym podręcznikowym rosyjskim.

Dziś chyba nauczyciele języków potrafiliby się skomunikować z głównymi użytkownikami tych języków. Dwadzieścia lat temu nie było to tak oczywiste.