choć na świecie kłamią święci

chociaż pieniądz wszystkim kręci

i nie daje za wygraną

ja abstrakcję widzę rano

w polach w łąkach w uroczyskach

w zbożach które złotem błyska

patrzę w oczy kłosom które

tysiąc lat tak stoją murem

ciągle zdane na naturę

chabrem makiem ukraszone

i rumiankiem przyprawione

tryumfalnie szumią zboża

kłosy ich jak krople morza

w fale wiatr je lekko składa

i tak do mnie szumem gada

czy pamiętasz tamte żniwa

kiedy byłeś pacholęciem

ojciec na ramieniu dźwigał

ciężar kosy jak zaklęcie

ze wzruszeniem i z przejęciem

potem w ruch ją wprawiał siłą

błyskawice widać było

a pamiętasz matki postać

układała sierpem snopy

nie mógł jeden kłosek zostać

był jak rozdeptany motyl

śmierć na rżysku wypłowiała

tak jak chustka na jej głowie

lecz abstrakcja pozostała

to metoda jest dzisiejsza

może być tematem wiersza

nie wspomnienia dawne dzieje

z nich się świat współczesny śmieje